Teksa zuri vendin e tij në vijën startuese, sprinteri Tamarri Lindo ndjeu se gjunjët e tij filluan të dridhen.
Në sekondë, një pistoletë do të dëgjohej duke u sinjalizuar tetë konkurrentëve se ishte koha për t’u nisur dhe për të kaluar nëpër pistën 110 metra.
Para tij qëndronin 10 pengesa përgjatë pistës. Nëse ai mund të hidhej mbi secilin - dhe ta bënte atë shpejt - ai kishte një shans për t’u bashkuar me ekipin olimpik të Kanadasë. Nëse jo, ëndrrat e tij olimpike do të kishin përfunduar.
Por në mendjen e Lindos rëndonte një pengesë më e madhe.
Vetëm një ditë më parë, një oficer nga Agjencia e Shërbimeve Kufitare e Kanadasë kishte telefonuar Lindon që të raportonte për procedurat e tij përfundimtare të dëbimit. Ai kishte më pak se dy javë për të bërë paketat dhe për t’u larguar nga vendi.
Lindo u përkul dhe goditi këmbën e djathtë në bllokun e startit. Gara do të ishte jo vetëm gjuajtja e tij më e mirë për t’u bashkuar me skuadrën olimpike - por edhe shansi i tij më i mirë për të mbledhur mbështetjen e publikut për apelin e tij.
Duke ikur nga persekutimi
Lindo ishte ndër atletët që garonin për një vend në ekipin olimpik të Kanadasë në qershor.
Lindo dhe familja e tij u zhvendosën në Kanada në prill 2019, pas persekutimit.
Familja e tij është me origjinë nga Xhamajka, një ishull i Karaibeve i trazuar prej kohësh nga konflikti politik.
Për dekada dy parti kishin luftuar për dominim në ishull: Partia e Punës e Xhamajkës me prirje të djathtë dhe rivalja e saj e majtë, Partia Kombëtare Popullore.
Babai i tij, George, një aktivist politik, ishte vullnetar për këtë të fundit.
Në vitin 2012, George pretendon se një sulmues ia preu qafën. Në vitin 2016, ai tha se i shmangu për pak të shtënat me armë në një lokal. Dhe në vitin 2019, dy persona të armatosur dukej se po e përndiqnin.
“Kam përjetuar një jetë që nuk dua ta përjetojnë kurrë vëllezërit e motrat e mia” tha Lindo. Tani 20 vjeç, ai ishte vetëm 15 vjeç kur ai, prindërit dhe vëllezërit e motrat e tij më të vegjël u larguan nga vendi.
Në vitin 2020, aplikimi i tyre u refuzua. Në një deklaratë të lëshuar, departamenti i imigracionit i qeverisë kanadeze përmendi mungesën e “provave dokumentare për të demonstruar se ata janë në rrezik dëmtimi ose persekutimi në Xhamajkë”.
Familja Lindo që atëherë jeton nën kërcënimin e dëbimit. Pa një kërkesë të suksesshme për azil, ata u klasifikuan si të padokumentuar sipas ligjit kanadez.
Një atlet i shquar
Megjithatë, Lindo dhe familja e tij filluan të lëshonin rrënjë në Kanada. Motra më e vogël e Lindos, Tameliah, lindi në vend. Vetë Lindo kreu shkollën e mesme dhe fitoi një bursë si student sportist, i njohur për aftësinë e tij për të shigjetuar përgjatë pistës.
Lindo kishte garuar në 110 metra me pengesa për aq kohë sa mbante mend. Por vetëm kur ishte 18 vjeç kuptoi se mund t’i kalonte vrapuesit e tjerë me më shumë përvojë.
Lindo përfundimisht u mor nën krahun e Charles Allen, një trajner që kishte konkurruar në Lojërat Olimpike të Athinës 2004.
“Ai e shihte që unë po stërvitesha vetë”, tha Lindo. “Ai e pa potencialin tim”
Nën urdhrat e Allenit, Lindo filloi stërvitjen me ekipin Kanadasë, me qëllim kualifikimin për Lojërat Olimpike të Parisit 2024.
Lindo ëndërroi të bëhej i parë që do t’ia siguronte një medalje në 110 metra me pengesa që kur Mark McKoy fitoi medaljen e artë në Lojërat Olimpike të Barcelonës në 1992.
Ai kujton se olimpisti i tha se ai ka “potencialin për të thyer rekordin kombëtar”.
Por sa herë që shokët e tij të skuadrës udhëtonin jashtë vendit për turne ndërkombëtarë, Lindo duhej të qëndronte në Kanada. Nëse ai largohej, ai kishte frikë se statusi i tij pa dokumente do ta pengonte atë të kthehej në Kanada.
Ishte një pengesë e rëndësishme. Lindo shpjegoi se ato gara të huaja mund ta kishin ndihmuar atë të arrinte pragun për të fituar një vend të garantuar në ekipin olimpik të Kanadasë.
Gara me ankthin
Lindo është një nga mijëra njerëzit në Kanada që jetojnë në vend pa dokumente të ligjshme qëndrimi. Më e fundit erdhi pasi kërkesa e tyre për të qëndruar në Kanada për “baza humanitare dhe dhembshuria” u refuzua.
Stresi e bëri Lindon të humbiste një peshë të konsiderueshme dhe ai e vlerëson ankthin me pengimin e aftësisë së tij për t’u përqendruar në stërvitje.
“Të jesh atlet është mjaft e vështirë”, tha Lindo.
Një telefonatë e papritur
Ai ndihej sikur e gjithë puna e tij e palodhur nuk ishte asgjë në sytë e qeverisë kanadeze:
“Pavarësisht se sa i mirë stërvitem për të qenë, pavarësisht sa shumë punoj, ne nuk e njohim atë."
Lindo ishte caktuar të garonte më 29 qershor. Por ditët e fundit para garës së tij ishin të mbushura. Më 28 qershor ai ka marrë një telefonatë nga një numër privat.
Telefonuesi u identifikua si oficer i Agjencisë së Shërbimeve Kufitare të Kanadasë. Ai njoftoi se data e dëbimit të Lindos ishte caktuar për 10 korrik - më pak se tri javë përpara Lojërave Olimpike të Parisit.
Lindo ëndërron të përfaqësojë Kanadanë në lojërat e ardhshme Olimpike
Lindo dhe familja e tij aktualisht janë duke pritur për një shqyrtim gjyqësor të kërkesës së tyre për të qëndruar në Kanada. Por, leja e përkohshme i dha familjes diçka që nuk e kishin më parë: kohën.
Ëndrra olimpike e Lindos mund të jetë shtyrë këtë vit - ai përfundimisht nuk u kualifikua - por ai nuk ka hequr dorë nga qëllimi i tij për të fituar një medalje.
