U rritëm me Albanin

Dikur, kur na dilte gjumi në mes të natës, merrnim librin për të bërë atë që Babi im e quante “t’i lodhim sytë”. Sot, librat na i kanë zëvendësuar telefonat. 

Gjumi rrallëherë më del në mes të natës. Por kjo ndodhi në natën mes 27 dhe 28 shkurtit, kur mora telefonin për t’i “lodhur sytë” që ta ktheja gjumin. M’u shfaq postimi i parë i familjarëve të Albanit që njoftonin ikjen e tij nga kjo botë. Vërtet shpresova se sytë po më mashtronin.

Duke mos dashur të besoja, fillova të “shëtis” nëpër profilet e Flakës, Vetonit, Xhovanit, Benit... Ende nuk kishte ndonjë lajmërim. Një grimcë shprese më përshkoi, me mendimin se ndoshta ajo që lexova nuk ishte e vërtetë. Nuk guxoja të kthehesha tek postimi i familjarëve. Ishte ora 2 pas mesnate, dëshiroja të marr në telefon Benin dhe Tinën në Amerikë se e dija se ishin të zgjuar. As ata nuk i telefonova sepse kisha frikë se ma prishë atë grimë shprese që më kishte mbetur se mos ndoshta gjithçka është gabim.

Prita syhapur agimin, që rrallëherë është i bukur në qiellin zakonisht gri të Belgjikës. Por më 28 shkurt, ai ishte ndryshe. Mirëpo ngjyra gri u kthye në shpirtin tim kur ajo që shpresoja të ishte vetëm një ëndërr e keqe, më erdhi si shuplakë me konfirmimet e mëtejshme nga miqtë në rrjetet sociale. 

Me Gustën, këto 25 vjet jetë në Bruksel më ndan vetëm nata. Kemi kaluar nëpër shumëçka, privatisht e profesionalisht. Por asnjëherë nuk ia kam parë lotët. Jo pse nuk ka pasur episode të rënda në jetët tona, por sepse ai është një njeri me zemër të madhe, që gjithmonë kursen të tjerët. Ia prisha gjumin shumë herët në mëngjes për t’ia komunikuar lajmin se Albani nuk është më me ne. Ishte hera e parë që dëgjoja Gustën duke qarë.

E gjithë dita na kaloi duke shkëmbyer fotografitë që kemi me Albanin. Sa herë që Gusta apo unë ishim në Prishtinë, do të bënim një foto me Albanin dhe do ia dërgonim menjëherë njëri-tjetrit sepse nënkuptohej se qëndrimi në Prishtinë përfshinte patjetër takimin me Albanin.

Herët në mëngjes e morra në telefon edhe Xhovanin. Ishte telefonatë pa asnjë fjalë. Kishte vetëm vaj. 
Me Benin mezi ia dolëm të shkëmbejmë ca fjalë përderisa ai mori rrugën nga Amerika për të qenë afër familjarëve dhe Zjarrit që ia la Albani amanet që nga momenti kur ia ka komunikuar vendimin se Beni do bëhet kumbar.

Sot, gati tre dekada më vonë dhe e angazhuar në media të tjera, gjithmonë me shumë krenari e them se ne jemi “gjenerata e Kohës”: një grup gazetarësh të rinj (madje fëmijë), të rritur dhe formuar në këtë kompani në kohë të vështira. Ishte një kohë që na kaliti në zanat, na mësoi më të bukurën e gazetarisë, na bëri të biem në dashuri me këtë profesion dhe të mos e lëmë kurrë.

Por ajo që është më e fuqishmja - na afroi në mënyrën më të thellë të mundshme. Edhe pse shumica prej nesh sot nuk jemi më pjesë e “Kohës” dhe shumë prej nesh jetojmë në pjesë të ndryshme të botës, kjo lidhje e rrallë personale mbetet gjithmonë. Ne të parët e Kohës nuk ishim vetëm kolegë.

Nuk ishim as kolegë dhe miq. Ishim shumë më shumë se kaq. Thjesht, të jesh “gjenerata e Kohës” do të thotë t’i takosh një familjeje ku nuk të lidh gjaku, por diçka shumë më e fuqishme.

Ne humbëm një anëtar të familjes. Humbëm sykaltroshin me thellësinë e qiellit dhe qetësinë e detit. Humbëm atë shikim melankolik. 

Nëse ekziston martesa perfekte, e tillë ka qenë ajo e prindërve të mi. Që nga fillimi i viteve ‘90, çdo mëngjes ata kanë ecur bashkë, gjithmonë duke u mbajtur për dore, nga lagja që sot quhet “Kafet e Vogla”, përgjatë “Qafës” e deri te zyra e tyre te ProCredit Banka. Pronarët e bizneseve të vogla më vonë më kanë treguar me humor se orën mund ta kurdisnin bazuar në ecjen e prindërve të mi. Kjo ecje përfundoi më 8 dhjetor 2017. 

Një shok imi, kur erdhi për të na ngushëlluar, me një sinqeritet të tejskajshëm e pyeti nënën time:

“Tezja Drita? A ke me ditë me ecë tash ti në rrugë pa axhën Aqif?”

Kjo pyetje e para mbi shtatë viteve e mikut tim për Nanën time, tani na shtrohet neve. 

Para së gjithash, Xhovanit dhe Benit: A do të dini të zgjoheni në mëngjes pa e kapur telefonin për ta marrë Albanin? 

Për ne të tjerët: A do të dimë të përmendim ndonjë episod të periudhës së luftës dhe rritjes tonë në “Koha” pa qenë Albani pjesë e saj? 

A do të di unë të eci në shesh të Prishtinës duke ditur se nuk do ta takoj më? 

A do të kemi zemër ne të gjithë, të shkojmë më “Te Martini”?...

Sot, kur në Prishtinë po mblidhen miq dhe kolegë për të kujtuar Albanin në mbledhjen komemorative, edhe unë do të jem aty. Edhe Gusta do të jetë aty. Ndonëse mijëra kilometra më larg, ne do të jemi aty me kujtime, do jemi në dhimbje dhe në nderim për ty, Alban.

Në këtë ditë, po i shoh edhe një herë porositë e fundit që kemi shkëmbyer. Dhe si gjithmonë, çdo bisedë përfundonte me të njëjtin premtim: do ta pimë një “një të fortë”.

Për trashëgiminë e Albanit flasin veprat e tij, puna e tij, gjurmët që ka lënë pas. Do të flasin sot në akademinë përkujtimore edhe shumë miq e kolegë. 

Por unë sot dua të kujtoj Albanin – “dostin" tim. Shpresoj që edhe në botën përtej ai po bën histori, ashtu siç e bëri këtu. Dhe shpresoj që një ditë, kur të takohemi sërish, ta përmbushim atë premtimin tonë të fundit, me "një të fortë" për miqësinë që s’do të shuhet kurrë.

E neve do të na lësh përgjithmonë duke u pyetur: Pse bre na e bëre këtë, Alban?